We varen de haven van Cienfuegos in met de verwachting dat we een intensieve inklaringsprocedure ingaan – zo hoorden we van andere zeilers. Tien man aan boord, honden die uitgebreid door al je spullen snuffelen, wij zijn er mentaal op voorbereid en hebben Djogo instructies gegeven op de giek te klimmen zodra die hond aan boord springt. Het valt bijna tegen. De dokter vult een formuliertje in en de douanebeambte wat uitgebreidere formulieren. Het meeste werk is het doorgeven van onze gegevens aan de havenmeester. En dan zijn we welkom in Cuba!

17 februari 2020. We zeilen in het donker langs de zuidkust van Jamaica. Boven ons twinkelen duizenden sterren. Aan stuurboord zien we honderden lichtjes vanaf de bergen tot aan het water. Aan bakboord zeilt ‘Cat Tales’, de catamaran van Taylor. Hij gaat naar Guatamala, wij naar Cuba. Zijn lichtje verdwijnt al snel uit het zicht. We zijn weer met zijn drietjes op zee, op naar het volgende land.

Ons leven met zijn tweeën klinkt avontuurlijker dan het is. We hebben wel eens storm op zee, er is een keer een walvis onder ons door gedoken, maar verder is het toch vooral wat zeilen, wandelen, zwemmen, brood bakken, de was doen en – als we in de buurt zijn – afspreken met zeilvrienden.

Een jaar of tien geleden was ik een echt stadmeisje. Ik hield van de drukte, de kroegen, winkelen, theater, alles wat bij de stad hoort. Ik woonde in het centrum van Utrecht. Ik leerde Hans kennen, die in een van de drukste straten van Amsterdam woonde. En toen gingen we op reis.

“Oh en we gaan later komende week naar Bar Harbor.” Zomaar een berichtje tussen alle andere berichtjes door van Sebastiaan en Rhiannon uit Halifax. Wij zijn inmiddels in Linekin Harbor, 80 mijl van Bar Harbor – waar we vier weken geleden waren.

Op het moment dat we ons in de bijboot laten zakken gaat het toch weer harder regenen. We hebben echt geen zin om de hele dag op de boot te zitten, dus we zetten door. Het is vijf kilometer lopen naar de supermarkt. Onze zeilpakken zijn al wat ouder en niet meer helemaal waterdicht, maar we zijn vrolijk en hebben er zin in dus het kan ons niet schelen dat we steeds natter worden.

In Maine wonen, net als in Nova Scotia, veel kreeftenvissers. In Westport brengen de vissers trawls uit (17 kooien worden aan elkaar gekoppeld in de zee gegooid, met ankers en boeien aan beide kanten van de trawl). In Maine liggen de kooien individueel aan een boeitje. Dit maakt zeilen in Maine een uitdaging.

Als we iemand aan deze kant van de oceaan spreken, is een van de eerste vragen die we krijgen: “So you did the Atlantic Crossing?”. Veel mensen vinden dat heel dapper. Ze denken aan storm, hoge golven, misschien zelfs aan koude en natte nachten op zee. Voor sommige zeilers hoorde dit ook bij de grote oversteek. Wij echter hebben de hele oversteek op onze luie reet in de zon gezeten. De tocht van Bermuda naar Nova Scotia was veel spannender, om nog maar niet te spreken van het relatief korte tripje van Nova Scotia naar Maine (althans, dat was de planning) in oktober. Dat was veruit de vervelendste zeiltocht tot nu toe, maar het leidde wel tot de mooiste ervaring – overwinteren op Brier Island.