Het is eind augustus en we zijn niet in Nederland. Dat is weer niet zoals ik mijn vorige verhaal eindigde. Wat is er gebeurd met onze rechtstreekse tocht van de Chesapeake Bay naar ons vertrouwde kikkerlandje?

We arriveren in West Palm Beach, Florida op 30 maart 2020. Inklaren moet bij een kantoortje dat zich ergens rondom het vliegveld bevindt. Met een mondkapje voor en desinfecterende gel in de handtas stappen we in een taxi. Op het nieuws lazen we in Cuba dat de Amerikanen nogal luchthartig met het coronavirus lijken om te gaan. De taxichauffeur vertelt dat zijn zoon in New York woont en vanwege de snelle verspreiding van het virus daar nu tijdelijk bij zijn ouders is ingetrokken. Hop, het vliegtuig in en van New York naar Florida en wij zitten bij zijn vader in de taxi.

“Als we nu vertrekken uit Cienfuegos, kunnen we nog een paar weken langs onbewoonde eilandjes zeilen voor we naar Havana gaan. Begin april vertrekken we dan uit Havana richting de VS.” Ons plan staat vast. Deze zomer gaat Hans de Noordwest Passage (Groenland – Alaska) varen op een andere boot, samen met twee vrienden. We stallen onze Linde in de VS en vliegen naar Canada. In Halifax stappen we op de Maaike Saadet en zeilen met Jacco en Jannie naar Groenland. Sebastiaan vliegt naar Ilulissat, waarvandaan Jannie en ik naar Nederland zullen vliegen. Wij vinden de Noordwest Passage iets té avontuurlijk… maar leuk voor de mannen. De tickets zijn geboekt. Djogo mag vanuit de VS al met de Maaike Saadet mee. In Canada brengen we hem naar Jeff op Brier Island, die voor onbepaalde tijd voor hem wil zorgen.

We varen de haven van Cienfuegos in met de verwachting – vanwege verhalen van andere zeilers – dat we een intensieve inklaringsprocedure ingaan. Tien man aan boord, honden die uitgebreid door al je spullen snuffelen, wij zijn er mentaal op voorbereid en hebben Djogo instructies gegeven op de giek te klimmen zodra die hond aan boord springt. Het valt bijna tegen. De dokter vult een formuliertje in en de douanebeambte wat uitgebreidere formulieren. Het meeste werk is het doorgeven van onze gegevens aan de havenmeester. En dan zijn we welkom in Cuba!

17 februari 2020. We zeilen in het donker langs de zuidkust van Jamaica. Boven ons twinkelen duizenden sterren. Aan stuurboord zien we honderden lichtjes vanaf de bergen tot aan het water. Aan bakboord zeilt ‘Cat Tales’, de catamaran van Taylor. Hij gaat naar Guatamala, wij naar Cuba. Zijn lichtje verdwijnt al snel uit het zicht. We zijn weer met zijn drietjes op zee, op naar het volgende land.

Ons leven met zijn tweeën klinkt avontuurlijker dan het is. We hebben wel eens storm op zee, er is een keer een walvis onder ons door gedoken, maar verder is het toch vooral wat zeilen, wandelen, zwemmen, brood bakken, de was doen en – als we in de buurt zijn – afspreken met zeilvrienden.

Een jaar of tien geleden was ik een echt stadmeisje. Ik hield van de drukte, de kroegen, winkelen, theater, alles wat bij de stad hoort. Ik woonde in het centrum van Utrecht. Ik leerde Hans kennen, die in een van de drukste straten van Amsterdam woonde. En toen gingen we op reis.

“Oh en we gaan later komende week naar Bar Harbor.” Zomaar een berichtje tussen alle andere berichtjes door van Sebastiaan en Rhiannon uit Halifax. Wij zijn inmiddels in Linekin Harbor, 80 mijl van Bar Harbor – waar we vier weken geleden waren.