Een jaar of tien geleden was ik een echt stadmeisje. Ik hield van de drukte, de kroegen, winkelen, theater, alles wat bij de stad hoort. Ik woonde in het centrum van Utrecht. Ik leerde Hans kennen, die in een van de drukste straten van Amsterdam woonde. En toen gingen we op reis.

“Oh en we gaan later komende week naar Bar Harbor.” Zomaar een berichtje tussen alle andere berichtjes door van Sebastiaan en Rhiannon uit Halifax. Wij zijn inmiddels in Linekin Harbor, 80 mijl van Bar Harbor – waar we vier weken geleden waren.

Op het moment dat we ons in de bijboot laten zakken gaat het toch weer harder regenen. We hebben echt geen zin om de hele dag op de boot te zitten, dus we zetten door. Het is vijf kilometer lopen naar de supermarkt. Onze zeilpakken zijn al wat ouder en niet meer helemaal waterdicht, maar we zijn vrolijk en hebben er zin in dus het kan ons niet schelen dat we steeds natter worden.

In Maine wonen, net als in Nova Scotia, veel kreeftenvissers. In Westport brengen de vissers trawls uit (17 kooien worden aan elkaar gekoppeld in de zee gegooid, met ankers en boeien aan beide kanten van de trawl). In Maine liggen de kooien individueel aan een boeitje. Dit maakt zeilen in Maine een uitdaging.

Als we iemand aan deze kant van de oceaan spreken, is een van de eerste vragen die we krijgen: “So you did the Atlantic Crossing?”. Veel mensen vinden dat heel dapper. Ze denken aan storm, hoge golven, misschien zelfs aan koude en natte nachten op zee. Voor sommige zeilers hoorde dit ook bij de grote oversteek. Wij echter hebben de hele oversteek op onze luie reet in de zon gezeten. De tocht van Bermuda naar Nova Scotia was veel spannender, om nog maar niet te spreken van het relatief korte tripje van Nova Scotia naar Maine (althans, dat was de planning) in oktober. Dat was veruit de vervelendste zeiltocht tot nu toe, maar het leidde wel tot de mooiste ervaring – overwinteren op Brier Island.

Vertrekstress. Dat gevoel kennen alle vertrekkers. Klussen stapelen zich op, zowel in huis als op de boot wordt de rommel steeds groter… Je maakt je zorgen of alles wel in de boot zal passen en of je de vertrekdatum wel gaat halen. Bijna twee jaar na ons vertrek uit Nederland beleven we dit gevoel opnieuw. Na bijna acht maanden heerlijk rustig leven in het pittoreske Westport komt onze vertrekdatum met rasse schreden naderbij.

Zeilen is een rustige, maar tegelijkertijd intensieve manier van leven. Alles wat je doet, kost tijd. Er is altijd wel een klus te doen of een stuk land te ontdekken. Boodschappen doen of een bezoek aan de wasserette neemt minstens een halve dag in beslag. Regelmatig zijn we een dag of langer aan het zeilen. Het is allemaal reuze relaxed maar op één of andere manier ben je wel altijd bezig. Al is het maar met wandelen of snorkelen!

1 januari 2018 was een prachtige dag. We waren dolgelukkig met de komst van ons scharminkeltje Djogo. We lagen voor anker tussen vele andere zeilboten met daarop allemaal lieve mensen. Het was heerlijk zonnig en warm. Het was misschien wel een van de mooiste dagen van onze reis.

Het klinkt als Black Friday en Cyber Monday, maar er is niets ‘on sale’. Geen bodemprijzen, maar er gaat wel iets naar de bodem. Dumping Day is de belangrijkste, en gevaarlijkste, dag van het jaar voor de vissers in dit deel van Nova Scotia. Van Digby tot Halifax mogen alle vissers zaterdag 1 december hun kreeftenkooien uitzetten. Lees verder →