Ons leven met zijn tweeën klinkt avontuurlijker dan het is. We hebben wel eens storm op zee, er is een keer een walvis onder ons door gedoken, maar verder is het toch vooral wat zeilen, wandelen, zwemmen, brood bakken, de was doen en – als we in de buurt zijn – afspreken met zeilvrienden.

Een jaar of tien geleden was ik een echt stadmeisje. Ik hield van de drukte, de kroegen, winkelen, theater, alles wat bij de stad hoort. Ik woonde in het centrum van Utrecht. Ik leerde Hans kennen, die in een van de drukste straten van Amsterdam woonde. En toen gingen we op reis.

“Oh en we gaan later komende week naar Bar Harbor.” Zomaar een berichtje tussen alle andere berichtjes door van Sebastiaan en Rhiannon uit Halifax. Wij zijn inmiddels in Linekin Harbor, 80 mijl van Bar Harbor – waar we vier weken geleden waren.

Op het moment dat we ons in de bijboot laten zakken gaat het toch weer harder regenen. We hebben echt geen zin om de hele dag op de boot te zitten, dus we zetten door. Het is vijf kilometer lopen naar de supermarkt. Onze zeilpakken zijn al wat ouder en niet meer helemaal waterdicht, maar we zijn vrolijk en hebben er zin in dus het kan ons niet schelen dat we steeds natter worden.

In Maine wonen, net als in Nova Scotia, veel kreeftenvissers. In Westport brengen de vissers trawls uit (17 kooien worden aan elkaar gekoppeld in de zee gegooid, met ankers en boeien aan beide kanten van de trawl). In Maine liggen de kooien individueel aan een boeitje. Dit maakt zeilen in Maine een uitdaging.

Als we iemand aan deze kant van de oceaan spreken, is een van de eerste vragen die we krijgen: “So you did the Atlantic Crossing?”. Veel mensen vinden dat heel dapper. Ze denken aan storm, hoge golven, misschien zelfs aan koude en natte nachten op zee. Voor sommige zeilers hoorde dit ook bij de grote oversteek. Wij echter hebben de hele oversteek op onze luie reet in de zon gezeten. De tocht van Bermuda naar Nova Scotia was veel spannender, om nog maar niet te spreken van het relatief korte tripje van Nova Scotia naar Maine (althans, dat was de planning) in oktober. Dat was veruit de vervelendste zeiltocht tot nu toe, maar het leidde wel tot de mooiste ervaring – overwinteren op Brier Island.

Vertrekstress. Dat gevoel kennen alle vertrekkers. Klussen stapelen zich op, zowel in huis als op de boot wordt de rommel steeds groter… Je maakt je zorgen of alles wel in de boot zal passen en of je de vertrekdatum wel gaat halen. Bijna twee jaar na ons vertrek uit Nederland beleven we dit gevoel opnieuw. Na bijna acht maanden heerlijk rustig leven in het pittoreske Westport komt onze vertrekdatum met rasse schreden naderbij.