Vanaf de vulkaan kijk je op de wolken. Ze zien er zacht en wollig uit. Ik zou ze willen aaien, maar ik weet dat het niet kan.

Als we een stukje verder lopen, zien we in de verte een berg vol bomen. Zo van boven af gezien, ziet ook het bladerdek er aaibaar uit. Dichtbegroeid groen met allerlei glooiingen; alsof je je er zo in kunt laten vallen en dan zachtjes zal terugveren.

La Palma is prachtig. We zijn er negen dagen geweest en dat was veel te kort. Van de waterval in het noorden tot de zoutpannen in het zuiden, van het verlaten vissersdorpje in de rotsen in het westen tot de stad Santa Cruz in het oosten: overal kun je uren wandelen en zitten en mijmeren en blij zijn.

Los Tilos

Prois de Candelaría.

Plaza Glorieta

Zonsondergang onder de wolken.

Middendoor het eiland loopt een lange kronkelweg naar de hoogste top van het eiland, Roque de los Muchachos. De weg er naartoe is met Max Verstappen naast je best eh… interessant. De gemiddelde achtbaan is er niets bij. Het uitzicht is zeer afwisselend. Rotsen, bomen, wolken, struiken, cactussen, vulkanisch gesteente, telescopen. Ja, dat zag er zo raar uit als in het rijtje woorden. Midden in de waanzinnige natuur staan enorme witte en zilverkleurige telescopen.

Het observatorium is niet te bezichtigen, maar het is bijzonder om er langs te rijden en te bedenken dat hier heel veel mensen professioneel aan het sterrenkijken zijn.

Ons hoogtepunt was het alleraaibaarste van het eiland. Superzacht en knuffelig. We hoefden alleen een luid geluid te volgen om het te vinden. In Prois de Candelaria, een dorpje dat in de rotsen is gebouwd. Vroeger was het een vissersdorpje, nu zijn het vakantiehuisjes. Er was niemand aanwezig. Behalve…

Hij liep gezellig mee.

Hij kreeg niet genoeg van het aaien.

Bijna net zo lief als Gijsje.

Ik weet niet wie smekender keek; de kat of Hans. Mag hij mee…? Ik heb hen kunnen weerstaan.